ANTONI SUCHOROLSKI
MARYSIU, TYŚ MÓJ RAJ! I INNE MELODIE KRESOWE
Wydawca: In Crudo

  Antoni Suchorolski (1921-2009) urodził się w Skorodyńcach, sporej wsi kolo Czortkowa, w ówczesnym województwie tarnopolskim, na Podolu Lwowskim. Wieś zamieszkała była mniej więcej w połowie przez Rusinów/Ukraińców, w połowie przez Polaków, a także kilka rodzin żydowskich. Jedni mieli cerkiew grekokatolicką i świetlicę "Proswity", drudzy kościół rzymskokatolicki i Dom Ludowy. Wielu Polaków żyło tu od pokoleń, mówili na co dzień w języku ukraińskim, rodziny się mieszały, te same nazwiska nosili zarówno jedni jak i drudzy (we wsi mieszkał także inny Antoni Suchorolski, który był Ukraińcem i pisał się Anton Suchorolśkyj).

Muzycznym nauczycielem Antoniego był jego starszy brat Jan (1908-1939), który grał na cymbałach, a także na trąbce oraz założył kapelę, do której dołączył po kilku latach Antoni jako zdolny dwunastolatek w 1933 r. Od brata nauczył się także grać na trąbce oraz opanował skrzypce, jego wiodącym instrumentem pozostały jednak cymbały. Brat Jan budował cymbały (w sumie zrobił osiem instrumentów) i to na cymbałach od brata grał Antoni. Już na emeryturze Antoni zaczął budować cymbały i na jednym z instrumentów własnej roboty (na wzór tcyh cymbałów, na których grał przed wojną) grał właśnie na spotkaniu w Klubie Remont. Był to 17-pasmowy instrument (po 5 strun w paśmie). ze świerkowym wierzchem, sosnowym spodem, z bokami bukowymi. Zaczął go budować jego kuzyn ze strony matki Paweł Stelmaszczuk [? Pawło Stelmaszczuk 1918-64 ], lecz nie skończył.

Skład kapeli Suchorolskich był następujący: skrzypce [Józef Podwysocki z Czerkawszczyzny lub Stefan Kaczmarek ze Skorodyńców], cymbały [Antoni], bas [Sawicki lub Jan Szewczyk, jedyny Ukrainiec w kapeli] i trąbka [Jan] lub/i klarnet [Michał Gedeon lub stryj Kacper Suchorolski]. Zespół grywał na weselach i zabawach tanecznych. We wsi istniała też druga kapela [Soleckich] oraz orkiestra dęta, w której Antoni grał na kornecie.

Kapela Suchorolskich do wojny zagrała na ok. 100 weselach w Skorodyńcach i okolicy (w promieniu 20-30 km] oraz wielu zabawach [np. wielokrotnie w Domu Ludowym w Skorodyńcach]. Szczegółowo wesele według wywiadów przeprowadzonych z Antonim Suchorolskim w latach 1989-90 opisuje Piotr Dahlig w pracy "Cymbaliści w kulturze polskiej" [Warszawa 2016]. Do gry na cymbałach Antoni zaczął wracać w połowie lat 1970-tych, po 30 latach przerwy.

"Udało mi się samodzielnie wykonać cymbały na 17 pasm (85 strun) oraz pięć kolejnych egzemplarzy na 20 pasm (100 strun). Moje cymbały znajdują się w Muzeum Instrumentów Ludowych w Szydłowcu, w Domu Kultury w Suwałkach, w Polskim Zespole Pieśni i Tańca w Wilnie, w Calgary (w Kanadzie) oraz w Sulikowie k. Zgorzelca. Szósty instrument, chyba już ostatni wykonany własnoręcznie, mam w domu. Gram na nim melodie ludowe i taneczne – warszawskie, wileńskie i lwowskie. Brałem udział w licznych koncertach, m. in. w Polskim Radiu i Telewizji, w Kanadzie, ośmiokrotnie na Turniejach Cymbalistów w Gryfinie oraz w Festiwalu w Kazimierzu." ["Biuletyn Głosy Podolan" nr 50/2002].

Antoni Suchorolski znał i grał w przeszłości na weselach i zabawach także repertuar stricte ukraiński, np. kołomyjki. Na emeryturze jednakże publicznie już go nie grywał, zapewne ze względu na wojenne przeżycia - dom w Skorodyńcach, w którym się wychował, spalono, a część rodziny została zamordowana przez UPA. Nadto po wojnie Antoni Suchorolski ukończył studia i jako zawodowy wojskowy - oficer łączności, dosłużył się stopnia pułkownika. Na emeryturze działał w środowisku rodzin Podolan i Tarnopolan, którzy uciekli lub zostali przesiedleni do Polski po 1944 r. Pod koniec XX wieku był jedynym zamieszkałym w Warszawie i aktywnym cymbalistą. Jego nagrania, zrealizowane przez Piotra Dahliga (w tym kołomyjki) znajdują się w Zbiorach Fonograficznych Instytutu Sztuki PAN w Warszawie.