MARIAN BUJAK Z SZYDŁOWCA
PORTRET SKRZYPKA (RE)
Wydawca: In Crudo / Fundacja Numinosum

  Wznowienie płyty Mariana Bujaka z 2002 roku, w formie zmienionej i uzupełnionej o 52-stronicową książkę. Płyta zawiera 51 utworów nagrywanych przez Remigiusza Mazura-Hanaja przez wiele lat. To zapis kameralnych spotkań skrzypka i dokumentalisty, muzyki zarejestrowanej na zabawach, melodii granych solo i z towarzyszeniem innych instrumentalistów, starszych i z młodej, miejskiej generacji. Taki dźwiękowy portret najlepiej oddaje indywidualność skrzypka, który nie zamykał się tylko w swoim świecie, a muzyką chciał się dzielić. A miał czym, bo jego repertuar tańców, melodii weselnych, a zwłaszcza mazurków z przyśpiewkami i samych przyśpiewek wydaje się wręcz niewyczerpany! I mazurów, mazurków jest ich w albumie najwięcej , to właśnie one pozwalają rozpoznać styl Bujaka, sposób zdobienia, warianty, w których dawał upust swojej muzycznej fantazji, i podziwiać tempo rubato, które było jego naturalnym sposobem ekspresji. Nie sposób nie wspomnieć o doskonałym merytorycznym opracowaniu płyty.

To jest stara muzyka - mówi Marian Bujak - mój dziadek był z 1865 roku. Od dziadka Karola Piasty nauczył się grać 10-letni Marian. I podobnie jak dziadek oraz wuj był wybitnym muzykantem, o o wyjątkowych umiejętnościach oraz charyzmie. Grał z pamięci co najmniej 250 melodii, z czego 50 prezentujemy na płycie.Oprócz starych mazurów (jest ich 38), melodii dwuczęściowych, o proweniencji wokalnej znalazły się tu tańce o nowszym rodowodzie: pięć oberków, trzy polki, polka-mazur, polka-walec, marsz oraz tańce zabawy (foter, i mietlorz). Wszystkie melodie Marian Bujak wykonuje z właściwą sobie dokładnością, wdziękiem i całym wachlarzem zdobnictwa. Był jednym z najwybitniejszych skrzypków ludowych regionu radomskiego. Obdarzony niezwykłym talentem, pamięcią i muzykalnością, imponował precyzją, witalnością gry i szlachetnością stylu.

Marian Bujak (1920-2005) to postać niemal legendarna wśród skrzypków grających muzykę tradycyjną w centralnej Polsce. Urodzony w Koryciskach koło Radomia pod koniec życia mieszkał w Szydłowcu. Ale jego muzyka niemal nie zanotowała tej zmiany, tak głęboko była zanurzona jeszcze w XIX-wiecznej tradycji, którą przejął po dziadku – Karolu Piaście – zwanym Koniarkiem, urodzonym w 1865 roku. I z nim grał od dziesiątego roku życia, najpierw na bębenku, potem na skrzypcach. Odziedziczył nawet po dziadku skrzypce, na których jednak nie grał (bo miały struny jelitowe), wolał nowszy i lepszy instrument. Miałam okazję zetknąć się z Marianem Bujakiem pod koniec lat 80-tych, choć już w roku 1978 otrzymał swoją pierwszą Basztę jako solista na festiwalu kapel i śpiewaków ludowych w Kazimierzu. Moje pierwsze z nim spotkanie to rok 1985 (otrzymał Basztę w kategorii kapel), długa rozmowa dla radia i wiele, wiele nagrań. Potem było ich jeszcze więcej, bo grał zawsze chętnie, był świetnym gawędziarzem, obserwatorem zmian w muzyce ludowej. Płyta wydana przez wydawnictwo In Crudo w dziesięciolecie od jego śmierci jest prawdziwym hołdem dla tego niezwykłego muzyka, przekaziciela muzyki swojej ziemi, muzyki znanej i przechowywanej w jego rodzinie od pokoleń. I znakomicie oddaje nie tylko charakter muzyki, ale i osobowość człowieka.

Przy tworzeniu płyty pomagali członkowie rodziny skrzypka. Publikujemy 51 nagrań, biogram artysty w języku polskim i angielskim, rozmowę z nim, a także zdjęcia z archiwum rodzinnego oraz archiwum Centrum Kultury w Szydłowcu.
Wsparcia finansowego udzieliło Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 
Nagrania zostały zrealizowane przez Remigiusza Mazura-Hanaja - 10 IV 1996, 16 V 1998, 13 VIII 2000 oraz w Domu Tańca w Warszawie - 30-31 (21 V 1998).