ZVANAI
EASTPLAINING
Wydawca: Fundacja Badania Możliwości

  „Eastplanning” zespołu Zvanai, to rytuał współczesnych nomadów, zawieszonych pomiędzy ludowością, a rytmem miejskim, migrujących pomiędzy krainami i estetykami w myśl transowych, marszowych kompozycji.

W Zvanai, zespole zainicjowanym przez trębacza Kamila Szuszkiewicza, trzy osoby odpowiadają za sekcję rytmiczną, z czego dwie za grę na perkusji i ten układ jest bardzo mocno odczuwalny. „Eastplanning”, ich debiutancki album jest hołdem dla rytmu, wyciągniętego z wschodnioeuropejskiego krajobrazu muzycznego. Jest trochę skocznie, trochę jazzowo. Ten medytacyjny element rozbuchanego grania, przypominającego momentami wiejską orkiestrę przypomina jakąś wariację na temat tego, jak jej przemarsz przez wieś wyglądałby dziś, gdyby zestawić ją z miejskim, zelektryfikowaym brzmieniem. (...) Zvanai brzmią jakby spekulowali na temat tradycji, żonglowali kontekstami, badali jak transowy potencjał obalać, wzmacniać dęciakami, kontrastować przy użyciu elektroniki. Jak grać, żeby był odczuwalny ten tradycyjny charakter, a jednocześnie nie trącił myszką, a jednocześnie oddawał współczesny puls wielkomiejskiego życia. Efektem często jest materiał taneczny, trochę elektroniczny i niekończące się polifonie.

Zvanai snuje liryczne melodie, grywa orkiestralnie, sięga po polifoniczne wokalizy, bawi się elementami elektroniki, repetycjami, zręcznie żonglując możliwościami sześciosoobowego składu. Więcej tu pytań niż odpowiedzi: czy to jeszcze granie tradycyjne, czy współczesny miejski szamanizm, czy folk peryferiów czy ścieżka dźwiękowa, z którą mknie się przez metropolię.
Efektem jest rytuał współczesnych nomadów, zawieszonych pomiędzy ludowością, a rytmem miejskim, migrujących pomiędzy krainami i estetykami w myśl transowych, marszowych kompozycji. Ich rodowód środkowo-europejski, nawet jeśli przyjmuje się go za punkt wyjścia, gubi się pomiędzy tradycją, a nowoczesnością. Gubi nie w sensie nieznanego i niejasnego kierunku, ale nieoczywistości wpływów i lawirowania w labiryncie złożoności tutejszych kultur. Czerpie z motywów, drobnych elementów, z których zespół buduje szersze spektrum dorobku kultury środka kontynentu, w którym w szamańskich oparach poszukuje się tożsamości. Nie tłumaczy, a raczej ciągle szuka. (Jakub Knera, Polskie Radio)